Επισκόπηση του ενωσιακού συστήματος προστασίας της φύσης
Η οδηγία για τα πτηνά
Το παλαιότερο και, μαζί με την οδηγία για τους οικοτόπους, το σημαντικότερο νομοθετικό πλαίσιο που προστατεύει τη φύση είναι η οδηγία για τα πτηνά. 
Η οδηγία για τα πτηνά εγκρίθηκε από τα κράτη μέλη το 1979 ως απάντηση στην αυξανόμενη ανησυχία σχετικά με τη μείωση του πληθυσμού των άγριων πτηνών στην Ευρώπη λόγω της ρύπανσης, της απώλειας ενδιαιτημάτων, καθώς και της μη βιώσιμης χρήσης. Στόχος της είναι η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου συστήματος προστασίας για όλα τα είδη άγριων πτηνών, τα αυγά, τις φωλιές και τους οικοτόπους τους, που ζουν εκ φύσεως στην Ευρωπαϊκή Ένωση (άρθρο 1 της οδηγίας για τα πτηνά). Αυτό δείχνει ότι η οδηγία για τα πτηνά δεν ισχύει για άτομα των ειδών που έχουν γεννηθεί και εκτραφεί σε αιχμαλωσία.
Οι πιο σοβαρές απειλές για τη διατήρηση των άγριων πτηνών είναι η απώλεια ενδιαιτημάτων και η υποβάθμιση (προοίμιο (6) της οδηγίας για τα πτηνά ). Επομένως, η οδηγία δίνει μεγάλη έμφαση στην προστασία των οικοτόπων για τα απειλούμενα, καθώς και τα αποδημητικά είδη (προοίμιο (8) και άρθρο 4 της οδηγίας για τα πτηνά ). Τα είδη που αφορά απαριθμούνται στο παράρτημα Ι της οδηγίας για τα πτηνά.
Η οδηγία προστατεύει τους τόπους και τα είδη. Η προστασία της τοποθεσίας διασφαλίζεται από τα κράτη μέλη, τα οποία πρέπει να ορίζουν και να προστατεύουν τους τόπους για τα πτηνά που απειλούνται με εξαφάνιση. Η προστασία των ειδών, ωστόσο, προστατεύει όλα τα ευρωπαϊκά πτηνά από τον εκ προθέσεως φόνο, τη σύλληψη και τη σημαντική ενόχληση και, επομένως, η ευθύνη του κράτους μέλους επεκτείνεται ακόμη και σε είδη που ζουν εκτός της επικράτειάς του . Επιπλέον, η οδηγία για τα πτηνά προάγει την έρευνα προς στήριξη της προστασίας, της διαχείρισης και της χρήσης όλων των ειδών πτηνών που καλύπτονται από την οδηγία (παράρτημα V ).
Source: Joseph van der Stegen, DG Environment, European Commission