Osoby fizyczne
Legitymacja procesowa osób fizycznych opiera się na wystarczającym interesie lub naruszeniu prawa. Zob. wyrok TSUE w sprawie Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland, Landesverband Nordrhein-Westfalen (C-115/09), pkt 38: "Jeśli chodzi o przesłanki dopuszczalności środków prawnych, przepis ten przyjmuje dwa założenia: dopuszczalność środka prawnego może być uzależniona od «wystarczającego interesu» lub od powołania się przez skarżącego na «naruszenie prawa», w zależności od tego, którą z tych dwóch przesłanek przewiduje ustawodawstwo krajowe".
TSUE uznaje prawa osób fizycznych w oparciu o zakres procedury (zaskarżonej decyzji). Na przykład zgodnie z dyrektywą OOŚ osoby fizyczne, na których nieruchomość może mieć wpływ dana inwestycja, mogą zakwestionować zezwolenie na realizację inwestycji, ponieważ zakres OOŚ jest szeroki i obejmuje wpływ projektu na nieruchomość.
Zob. w szczególności wyrok TSUE w sprawie Gruber (C-570/13), pkt 40-43: „O ile zatem ustawodawca krajowy może w szczególności ograniczyć prawa, których naruszenie może być podnoszone przez jednostkę w ramach skargi do sądu na decyzje, akty lub zaniechania, o których mowa w art. 11 dyrektywy 2011/92, tylko do praw podmiotowych zainteresowanej społeczności, to jest praw indywidualnych, które można zgodnie z prawem krajowym uznać za publiczne prawa podmiotowe (zob. podobnie wyrok Bund für Umwelt und Naturschutz Deutschland, Landesverband Nordrhein-Westfalen, C 115/09, EU:C:2011:289, pkt 36, 45), o tyle przepisy tego artykułu dotyczące środków prawnych przysługujących członkom społeczności, której dotyczą decyzje, akty lub zaniechania objęte zakresem stosowania tej dyrektywy, nie mogą być interpretowane w sposób zwężający (...) W niniejszej sprawie z wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym wynika, że K. Gruber jest „sąsiadką” w rozumieniu § 75 ust. 2 Gewerbeordnung, a pojęciem tym są objęte osoby, dla których budowa, istnienie lub eksploatacja obiektu działalności gospodarczej może stwarzać zagrożenie lub uciążliwość lub też stanowić zagrożenie dla ich własności lub innych praw rzeczowych (...) W świetle brzmienia tego przepisu osoby objęte pojęciem „sąsiada” mogą należeć do „zainteresowanej społeczności” w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 2011/92. Tymczasem ci „sąsiedzi” dysponują środkami prawnymi tylko w odniesieniu do zezwolenia na budowę lub użytkowanie obiektu. Nie będąc stronami postępowania ustalającego konieczność przeprowadzenia OOŚ, nie mogą też kwestionować tej decyzji w ramach ewentualnej skargi na decyzję o udzieleniu zezwolenia. Tym samym, ograniczając prawo do zaskarżenia decyzji ustalających konieczność przeprowadzenia OOŚ danego przedsięwzięcia tylko do podmiotów ubiegających się o zatwierdzenie przedsięwzięcia, współdziałających organów, rzecznika ochrony środowiska (Umweltanwalt) oraz gminy miejsca przedsięwzięcia, UVP-G 2000 pozbawia tego prawa dużej liczby jednostek, w tym w szczególności „sąsiadów”, którzy ewentualnie mogą spełniać przesłanki przewidziane w art. 11 ust. 1 dyrektywy 2011/92 (...) To niemal generalne wyłączenie ogranicza zakres art. 11 ust. 1 i jest tym samym niezgodne z dyrektywą 2011/92.
Gdyby prawo krajowe ograniczało prawo sąsiadów do wniesienia skargi na decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji, pozbawiłoby to dużą liczbę osób możliwości skorzystania z tego prawa i ograniczyłoby zakres zastosowania art. 11 dyrektywy OOŚ. Sędzia krajowy byłby zobowiązany do odsunięcia na bok sprzecznego prawa krajowego i umożliwienia sąsiadom dostępu do sądu w oparciu o bezpośrednie zastosowanie dyrektywy OOŚ. Z tego samego wyroku wynika, że prawo jednostek nie może być zastąpione przez locus standi organizacji pozarządowych lub określonych instytucji, takich jak rzecznik praw obywatelskich.
TSUE zwykle mówi o osobach dotkniętych lub bezpośrednio dotkniętych, w innych przypadkach o osobach i ich organizacjach (stowarzyszeniach). Oczywiste jest jednak, że opiera się on dokładnie na definicji zawartej w Konwencji z Aarhus, ale nigdy nie podał szczegółowej definicji zainteresowanej społeczności, tj. nie określił, które osoby uważa za potencjalnie dotknięte. TSUE uznał jednak na przykład osobę fizyczną za osobę dotkniętą na podstawie jej miejsca zamieszkania (a nie przede wszystkim na podstawie prawa własności). Zob. wyrok TSUE w sprawie Janecek (C-237/07), pkt 13: "D. Janecek zamieszkuje na pograniczu Landshuter Allee, w pasie środkowym Monachium, około 900 metrów na północ od stacji pomiaru jakości powietrza".