Inne osoby prawne i gminy
Gminy nie są objęte definicją zainteresowanej społeczności w rozumieniu Konwencji z Aarhus, ponieważ są one przede wszystkim częścią państwa. W tym względzie zob. protokół z 49. posiedzenia Komitetu ds. Przestrzegania Konwencji z Aarhus, pkt 52, gdzie wskazano, że podczas gdy zgodnie z prawem wewnętrznym Stron gminy mogą wykonywać swoje prawo do samorządu i inne prawa podmiotowe, nawet przed sądami, w kontekście Konwencji i ogólnie prawa międzynarodowego "władza publiczna" na mocy art. 2 ust. 2 lit. a) Konwencji została uznana za emanację danej Strony. W związku z tym zarzut przedstawiony Komitetowi przez osobę przekazującą informacje doprowadziłby do wewnętrznego sporu między władzami zainteresowanej Strony, co nie wchodziło w zakres kompetencji Komitetu. Dlatego Komitet uznał, że skarżący nie był członkiem społeczeństwa w rozumieniu art. 15 Konwencji.
Gminy mogą jednak być dotknięte w swoich prawach naruszeniami dyrektyw UE, a tym samym mieć dostęp do ochrony sądowej opartej na prawie UE, w tym poprzez bezpośredni skutek dyrektyw. Jest to zasadnicza różnica między prawem międzynarodowym a prawem UE.
Wniosek ten opiera się na wyroku TSUE w sprawie Wasserleitungsverband Nördliches Burgenland i inni (C-197/18), w którym TSUE orzekł, że zainteresowane osoby muszą mieć możliwość dochodzenia roszczeń przed sądami krajowymi na podstawie dyrektywy azotanowej (91/676/EWG). Skarżący w pierwotnym postępowaniu (stowarzyszenie zajmujące się dystrybucją wody, indywidualny właściciel prywatnej fontanny i gmina Zillingdorf, która zarządza miejską fontanną) złożyli wniosek o zmianę rozporządzenia w sprawie programu działań w zakresie azotanów, ale ich wniosek został odrzucony jako niedopuszczalny, ponieważ nie przysługiwały im żadne prawa publiczne na mocy prawa austriackiego. TSUE orzekł, że osoby fizyczne i prawne, takie jak skarżący w postępowaniu głównym, mogą być bezpośrednio dotknięte naruszeniem obowiązków określonych w dyrektywie azotanowej.
Na bezpośredni skutek dyrektyw UE mogą powoływać się również inne osoby prawne, ponieważ TSUE nie ogranicza swoich wymogów do praw osób fizycznych, ale podkreśla konieczność zapewnienia ochrony osób fizycznych i prawnych lub niektórych osób.
Nie jest jednak jasne, jak daleko sięga ten wymóg. Obecnie przed TSUE toczy się sprawa dotycząca tego, czy spółka partnerska kancelarii prawnej może być objęta definicją zainteresowanego podmiotu publicznego. Zob. pytanie prejudycjalne w sprawie Societatea Civilă Profesională de Avocaţi AB & CD (C-252/22): Czy art. 47 akapit pierwszy Karty Praw Podstawowych w związku z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE oraz art. 2 ust. 4 Konwencji z Aarhus w związku z jej art. 9 ust. 3, należy interpretować w ten sposób, że pojęcie "ogółu" obejmuje osobę prawną, taką jak spółka partnerska będąca kancelarią prawną, która nie opiera się na naruszeniu jakiegokolwiek prawa lub interesu charakterystycznego dla tego podmiotu, lecz raczej na naruszeniu praw i interesów osób fizycznych - mianowicie prawników, z których składa się ta spółka partnerska - oraz czy taki podmiot może być traktowany jako grupa osób fizycznych działających za pośrednictwem stowarzyszenia lub organizacji w rozumieniu art. 2 ust. 4 Konwencji?