A-Pierwotny filar polityki srodowiskowej UE
2-Wysoki poziom ochrony i zrównowazony rozwój
2-Wysoki poziom ochrony i zrównowazony rozwój
Cele polityki wodnej UE sa zgodne z celami polityki srodowiskowej UE, które zostaly wymienione w art. 191 ust. 1 TFUE. Ponadto "polityka Unii w dziedzinie srodowiska stawia sobie za cel wysoki poziom ochrony, z uwzglednieniem róznorodnosci sytuacji w róznych regionach Unii" (art. 191 ust. 2). Karta Praw Podstawowych podkresla ten wymóg wysokiego poziomu ochrony srodowiska i jego wlaczenia do wszystkich polityk UE "zgodnie z zasada zrównowazonego rozwoju" (art. 37). RDW ma zatem na celu promowanie "zrównowazonego wykorzystania wody w oparciu o dlugoterminowa ochrone dostepnych zasobów wodnych" 
.
Pierwszy cel, czyli ochrona samego srodowiska, mozna okreslic jako "quasi-wyczerpujacy" w zakresie, w jakim przewiduje "zachowanie, ochrone i poprawe jakosci srodowiska". Polityka srodowiskowa realizuje równiez cel "ochrony zdrowia ludzkiego", do którego niezbedna jest woda; ten drugi cel opiera sie na antropocentrycznej koncepcji srodowiska, i to pomimo tego, ze Unia Europejska posiada równiez szczególne, choc ograniczone, kompetencje w dziedzinie zdrowia publicznego (art. 168 TFUE). Ostatnio UE promuje "podejscie jednego zdrowia" oparte na wzajemnych powiazaniach miedzy zdrowiem ludzi i zwierzat a zdrowiem ekosystemów, w szczególnosci w kontekscie walki z zanieczyszczeniem wód przez srodki farmaceutyczne . Trzeci cel polityki srodowiskowej, który polega na "ostroznym i racjonalnym wykorzystaniu zasobów naturalnych", oczywiscie obejmuje zasoby wodne, jako jeden z glównych przedmiotów troski. Nawet czwarty cel polityki ochrony srodowiska, który polega na "promowaniu na plaszczyznie miedzynarodowej srodków zmierzajacych do rozwiazywania regionalnych lub swiatowych problemów srodowiska naturalnego (...)", ma silne powiazania z wodami UE, z których czesc nalezy do rzek przeplywajacych przez terytoria kilku panstw czlonkowskich, takich jak Dunaj i Ren. Unia jest równiez umawiajaca sie strona Konwencji o ochronie i uzytkowaniu cieków transgranicznych i jezior miedzynarodowych z 1992 r. .
Prawodawstwo wodne UE opiera sie równiez na zasadach europejskiej polityki ochrony srodowiska, w szczególnosci na zasadzie ostroznosci, zasadzie dzialania zapobiegawczego, zasadzie "zanieczyszczajacy placi" oraz zasadzie naprawiania szkody w pierwszym rzedzie u zródla. Kluczowa zasada zapewniajaca ekologiczna spójnosc prawnej ochrony srodowiska przez UE jest równiez zasada integracji wymogów srodowiskowych ze wszystkimi politykami. Zasada nieregresji nie zostala jeszcze wyraznie uznana przez Traktat. Jednak uzasadnienie tego pryncypium pojawia sie w prawodawstwie wodnym UE juz w 1975 roku. Dyrektywa 75/440/EWG w sprawie wód powierzchniowych stanowila, ze "wdrozenie srodków podjetych na mocy niniejszej dyrektywy nie moze w zadnym wypadku prowadzic bezposrednio lub posrednio do pogorszenia obecnej jakosci wód powierzchniowych" . Zgodnie z obecna ramowa dyrektywa wodna (art. 4 ust. 1) panstwa czlonkowskie musza zapewnic zapobieganie pogorszeniu stanu wszystkich czesci wód powierzchniowych i podziemnych. Zgodnie z interpretacja Trybunalu, cel ten "ma skutki wiazace" , a obowiazek zapobiegania pogorszeniu stanu wszystkich czesci wód "pozostaje wiazacy na kazdym etapie wdrazania dyrektywy" .