WATER FRAMEWORK DIRECTIVE

Dla potrzeb określania celów ochrony wód ustawa Prawo wodne, realizując wymagania Ramowej Dyrektywy Wodnej, ustanowiła kryteria jakości wód.

Dla wód powierzchniowych kryteria te to:

1. „stan ekologiczny jednolitych części wód powierzchniowych w ciekach naturalnych, jeziorach i innych naturalnych zbiornikach wodnych, wodach przejściowych oraz wodach przybrzeżnych”,
2. „potencjał ekologiczny sztucznych jednolitych części wód powierzchniowych i silnie zmienionych jednolitych części wód powierzchniowych”,
3. „stan chemiczny jednolitych części wód powierzchniowych”.

Z kolei w odniesieniu do wód podziemnych rolę takiego kryterium pełnią „stan ilościowy” i „stan chemiczny”. Ustawa wymaga, aby kryteria te, dotyczące wód podziemnych, sposób ich oceny i klasyfikacja wód dokonywane z tego punktu widzenia, zostały ustalone w drodze rozporządzenia wykonawczego.

Wyróżniono następujące typy wód, dla których dokonywana jest klasyfikacja stanu ekologicznego, potencjału ekologicznego, stanu chemicznego:

1. cieki naturalne, takie jak struga, strumień, potok oraz rzeka;
2. jeziora i inne naturalne zbiorniki wodne;
3. wody przejściowe;
4. wody przybrzeżne.

Dla potrzeb określania celów ochrony wód ustawa Prawo wodne, realizując wymagania ramowej dyrektywy wodnej, ustanowiła kryteria jakości wód.

Dla realizacji celu w postaci umożliwienia wykorzystywania wód do kąpieli, przepisy zobowiązują organizatora kąpieliska do sporządzenia profilu wody w kąpielisku , aktualizowania go i przekazywania właściwemu wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz dyrektorowi regionalnego zarządu gospodarki wodnej, a w przypadku kąpielisk morskich – właściwemu terytorialnie dyrektorowi urzędu morskiego. Organizator ma także obowiązek podejmowania działań mających na celu obniżenie ryzyka zanieczyszczenia wody w kąpielisku. Oceny jakości wody w kąpielisku dokonuje Państwowa Inspekcja Sanitarna.

Celem ochrony jednolitych części wód przeznaczonych do poboru wody na potrzeby zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości jest zapobieganie pogorszeniu jakości tych jednolitych części wód, przede wszystkim w taki sposób, aby zminimalizować potrzebę ich uzdatniania. Dotyczy to jednolitych części wód wykorzystywanych do poboru wody przeznaczonej do spożycia, dostarczających średnio więcej niż 10 m3 na dobę lub służących więcej niż 50 osobom, a także jednolitych części wód, które są przewidywane do wykorzystania w ramach realizacji takich celów w przyszłości (art. 72 PW).

Na marginesie wskazać należy, że wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 r. w sprawie C648/13 Trybunał Sprawiedliwości ze skargi Komisji Europejskiej przeciwko Polsce orzekł, że „nie dokonując pełnej lub prawidłowej transpozycji art. 2 pkt 19, 20, 26 i 27, art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 2, art. 10 ust. 3 i art. 11 ust. 5 dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej, zmienionej dyrektywą 2008/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2008 r., jak też pkt 1.3, 1.3.4, 1.3.5, 1.4 i 2.4.1 załącznika V i części A pkt 7.2–7.10 załącznika VII do tej dyrektywy, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom spoczywającym na niej na mocy tych przepisów oraz art. 24 tejże dyrektywy”.

Zarzuty Komisji Europejskiej dotyczyły:

1. niepełnej i nieprawidłowej transpozycji definicji zawartych w art. 2 pkt 19, 20, 26 i 27 Ramowej Dyrektywy Wodnej,
2. nieprawidłowej transpozycji art. 8 ust. 1 Ramowej Dyrektywy Wodnej w odniesieniu do monitorowania obszarów chronionych,
3. nieprawidłowej transpozycji art. 9 ust. 2 Ramowej Dyrektywy Wodnej,
4. braku transpozycji art. 10 ust. 3 i art. 11 ust. 5 Ramowej Dyrektywy Wodnej,
5. braku transpozycji pkt 1.3, 1.3.4, 1.3.5, 1.4 i 2.4.1 załącznika V do Ramowej Dyrektywy Wodnej,
6. nieprawidłowej transpozycji części A pkt 7.2–7.10 załącznika VII do Ramowej Dyrektywy Wodnej.

Trybunał uznał za zasadne wszystkie zarzuty Komisji. W ogólności, zarzuty skargi Komisji dotyczyły celów środowiskowych oraz monitorowania stanu ekologicznego i stanu chemicznego wód powierzchniowych. Między innymi w konsekwencji wyroku Trybunału Sprawiedliwości pojawiła się potrzeba zmiany przepisów i uchwalenia w 2017 r. nowej ustawy Prawo wodne.